Zaterdag was de eerste, vriendschappelijke wedstrijd tegen KCVO uit Vaassen voor Elspeet JO-17.
Binnen vijf minuten keken de elspeters al tegen een achterstand aan.
Elspeet probeerde wel, maar kwam er niet echt uit. Dit kwam onder andere door de fysiek sterke tegenstanders.
Toen halverwege de eerste helft de bal dan ook, terecht, op de stip ging, leek de wedstrijd gespeeld. Wel knap overigens van de scheids om dit alles vanaf de middenlijn waar te nemen.
Elspeet stelde daar weinig tegenover. Voorin was Hidde vd Horst wel dreigend met acties en een schot op goal. Aan de andere kant had de jeugdige Ruben Pluum het bijzonder moeilijk, en in het centrum had Tijn Hazeleger te kampen met maagklachten waardoor hij na de kant moest.
Het middenveld werd overlopen; Ruben vd Zande had het erg lastig en Stijn van Asselt kwam te zwemmen in de enorme ruimte.
Achterin stond het redelijk. Met als uitblinker Bas Dijkgraaf, die de snelle, grote rechtsbuiten in de broekzak had, wat deed denken aan oud-Ajacied Tagliafigo.
De tweede helft scoorde KCVO weer vlot.
Maar de elspeters streden voor wat ze waard waren en kwamen terug via Tijn Hazeleger. Toen daarna Steyn Boer uit een penalty voor de aansluitingstreffer zorgde, weliswaar in twee keer, gloorde er weer hoop.
Maar vrij snel was het weer 4-2. Keeper Djayden vd Poel behandelde de bal als een hete kroket waardoor die gemakkelijk tegen de touwen belandde. Het moet wel gezegd dat dezelfde doelman daarvoor een aantal prima reddingen had en liet zien een goed meevoetballende keeper te zijn.
In de slotfase maakte goalgetter Tijn Haaland nog de 4-3, maar die kwam te laat.
Vlak voor tijd liet Thijs Hazeleger zich verbaal nog gelden tegen de scheids, waarbij bij mij spontaan het gezegde: zo vader, zo zoon opkwam...
Al met al liet Elspeet JO-17 zien over de nodige kwaliteiten te beschikken.
Nu is het aan trainers Pul en Kroes om hier een hecht elftal van te maken.